Marek Łuczak wraz z innymi aktywistami udał się do lasu w Mścięcinie, by zlokalizować Dąb Hindenburga.
Chodzi o drzewo, któremu z okazji 80-tych urodzin prezydenta Paula von Hindenburga, 2 października 1927 roku, nadano nazwano „Dąb Hindenburga”. Dąb ten stał przy granicy lasu w pobliżu restauracji Waldhalle w Mścięcinie i został zaznaczony na mapie z 1938 roku. Na polskich mapach po 1945 roku już go nie ma. Pomorskie Towarzystwo Historyczne wielokrotnie próbowało zweryfikować tę informację w terenie i odnaleźć dąb.
Po nałożeniu map i wizycie w lesie w miejscu dokładnie wskazanym na mapie z 1938 roku rośnie dąb szypułkowy o obwodzie 340 cm, dąb ma wysokość 29 metrów.
– Można sądzić, że jest to ten dąb, lecz obok w odległości kilkunastu metrów rosną kolejne dęby o obwodzie 320 cm i 280 cm. Powstaje wiec pytanie czy w tej sytuacji jeden z nich może być dębem Hindenburga i skąd pomysł by z grupy drzew nazwać tylko jedno. Dąb ten rośnie przy przesiece pod linią elektryczną biegnącą przez las, po przejściu na drugą stronę przesieki rośnie kolejny większy dąb. Wokół nie ma też żadnych konkurentów, więc od razu rzuca się w oczy. Dąb liczy 420 cm w obwodzie na pierśnicy i ma 32 m wysokości. – opisuje wizytę w terenie Marek Łuczak.
– Wydaje mi się, że gdzieś popełniono błąd z oznaczeniem drzewa. Według mnie Dębem Hindenburga jest większy dąb, który rośnie przy granicy lasu. – podsumowuje szczeciński policjant i aktywista.
W mścięcińskim lesie na mapie Katasteramt Stettin 1:5000 – 150 Forst Messenthin z 1938 roku Marek Łuczak wypatrzył jeszcze jeden dąb – zw. Kaisereiche, czyli Dąb Cesarski.
Według planu rośnie on blisko głazu pomnikowego Pomorskiego Towarzystwa Leśnego z 1884 roku, który odnaleziono i ustawiono w lesie w styczniu 2021 roku.
– Dąb rośnie około 10 metrów od głazu z 1884 roku, liczy on 254 cm obwodu na pierśnicy – liczy 101 lat, mógł więc być zasadzony w latach 20. XX wieku, podczas gdy głaz znika z planu, usunięty przez narodowosocjalistyczną władzę. – czytamy na profilu Marka Łuczaka na Facebooku.
– Obecnie Dąb Hindenburga, pomnik z 1884 roku z Dębem Cesarskim oraz filia dawnego obozu pracy Stutthof oraz dawna restauracja Waldhalle przy ul. Ofiar Stutthofu w Policach-Mściecinie – tworzą ciekawą ścieżka edukacyjna opowiadającą trudną historię tych ziem oraz dobrych i złych okresów w historii narodu niemieckiego. – podsumował na swoim profilu Marek Łuczak.
Kim był Hidenburg
Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff und von Hindenburg urodził się 2 października 1847 roku w Poznaniu. W latach 1878–1884 ukończył Akademię Wojskową, a w 1885 roku otrzymał stopień kapitana. Hindenburg został wysłany do Szczecina jako II oficer sztabowy i generalny komendant II Korpusu Armijnego. W Szczecinie poznał Gertrudę Wilhelminę von Sperling, z którą 24 września 1879 roku zawarł związek małżeński. W kwietniu 1884 roku Hindenburg został przeniesiony do Poznania. W latach 1903-1911 pracował w Ministerstwie Wojny po czym przeszedł w stan spoczynku. Podczas I wojny światowej został powołany do wojska jako dowódca 8. Armii, wsławił się jako zwycięski dowódca wojsk w bitwie pod Tannenbergiem.
W 1916 roku zastąpił generała von Falkenhayna na stanowisku szefa Sztabu Generalnego. W tym samym roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. 12 maja 1925 roku kandydował i został wybrany prezydentem Republiki Weimarskiej. Podczas sprawowania funkcji zaskarbił sobie sympatię większości Niemców, także tych o poglądach lewicowych, oraz zdobył ogromny autorytet pośród rodaków. W wyborach w 1932 roku pokonał Adolfa Hitlera i Ernsta Thälmanna. 30 stycznia 1933 roku powołał na urząd Kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera. Po rozpisaniu wyborów do Reichstagu i pożarze budynku Reichstagu w przeddzień wyborów, podpisał dekret Rzeszy „O ochronie narodu i państwa”, który pozwalał na zawieszenie prac obywatelskich w przypadku zagrożenia państwa. Dekret ten stał się podstawą do czystek prowadzonych przez NSDAP i umożliwił wprowadzenie „Ustawy o nadzwyczajnych pełnomocnictwach”, zawieszającą konstytucję Republiki Weimarskiej i dającą podstawę prawną totalitarnej narodowosocjalistycznej władzy.
W 1933 roku Hindenburg odsunął się od polityki i osiadł w majątku rodowym w Ogrodzieńcu. 11 maja 1934 roku Hindenburg spisał testament polityczny, w którym wyraził opinię, że narodowy socjalizm jest ustrojem przejściowym w Niemczech. Zmarł 2 sierpnia 1934 roku w Ogrodzieńcu. Po jego śmierci w całych Niemczech zarządzono żałobę narodową. 7 sierpnia 1934 roku zmarłego prezydenta uroczyście pochowano w mauzoleum w pobliżu wsi Sudwa (na przedmieściach Olsztynka). W styczniu 1945 roku Niemcy zdążyli wywieźć w głąb Niemiec trumnę ze zwłokami Hindenburga, a mauzoleum zostało wysadzone przez wojska niemieckie. Ostatecznie prezydenta pochowano w Kościele Św. Elżbiety (Elisabethkirche) w Marburgu. [Źródło: Marek Łuczak – Facebook]
Zobacz także:
W Puszczy Bukowej odnaleziono 127-letni Dąb Cesarza Wilhelma
Autor: Infoludek.pl szczecin@infoludek.pl
